جامعه ما!

جامعه ما . جامعه ی خوبی نیست. چون ما خوب نیستیم . متاسفانه روز به روز هم بدتر می شود و ما خود را به راحتی توجیه می کنیم . اگر در مورد جرائم مختلف بحث می کنیم به جای اینکه بدنبال اشکال کار و دلایل بروز آنها باشیم خود را با جوامع دیگر ( بدتر از خودمان!) مقایسه می کنیم و بعد خیلی راحت می گوییم همه جا همین گونه است . نمی دانم به چه منبعی باید استناد کنم که باور کنید جامعه ی ما به جهت مثبتی پیش نمی رود و اوضاع آن دائمآ وخیم تر می شود . ما مفاسد و رذایل را مخفی می کنیم تا به حد انفجار برسند و بعد کاسه ی چه کنم در دست به سراغ چاره بگردیم. هر مشکلی که در جهان به وجود می آید خود را از آن مبرا می دانیم تا اینکه به یکباره خود را در میان مهلکه بیابیم در صورتی که در بدو وقوع یک معضل می توانستیم آن را حل کنیم . وقتی در بعضی از کشور ها صحبت از رواج استفاده از ماده ی مخدر خاصی می شود با خوشبینی تمام آن را مخصوص جوامع دیگر می دانیم و بعد از چند سال نام خود را در صدر آمار استفاده از آن ماده مخدر می یابیم. وقتی صحبت از بیماری ایدز می شود خود را از آن مبرا می دانیم و به یکباره تعداد سرسام آور مبتلایان به این بیماری را در روزنامه ها می خوانیم . همیشه با خوش بینی بیش از حدمان راه پیشگیری را می بندیم و وقتی که خیلی دیر شده است به فکر علاج می افتیم . مورد محسوس تری را مثال می زنم. پدری می داند که بسیاری از دوستان فرزندش اعتیاد دارند ٬ به جای اینکه سعی کند با مراقبت بیش تر از اعتیاد فرزندش جلوگیری کند خود را این گونه فریب می دهد که فرزند من خوب تربیت شده است . خانواده ما بسیار با فرهنگ تر از خانواده ی آن هاست. فرزند من در مدرسه ی خوبی درس می خواند ٬ نمراتش بسیار عالی است. و وقتی این فرد متوجه اوضاع می شود که دیگر راه بازگشتی نیست.روزنامه های ما باید مشکلات اجتماعی را عنوان کنند . اگر از کار آنها با عنوان سیاه نمایی یاد شود بسیار بهتر از آن است که به اهمال و کم کاری متهم شوند. رادیو و تلویزیون باید مشکلات اجتماعی را بزرگ تر نشان دهد. از اغراق در نا هنجاری ها تنها ضرری که متحمل می شویم بد بینی مردم و ترس آنها از وضعیت اجتماع است که قطعآ منجر به شک و پیگیری بیش تر والدین نسبت به فرزندانشان خواهد شد. و باعث می شود . بسیاری از آسیب های اجتماعی کاهش یابد . مردم از وضع جامعه نگران شوند بسیار بهتر از آن است که با سهل انگاری زمینه ی بروز خطرات را فراهم کنند . در کشور ما مردم از پلیس و مسئولان انتظار دارند تا جرائم را به طور کامل ریشه کن کنند . در حالی که خودشان کوچک ترین کاری برای بهبود وضع جامعه نمی کنند . در قضیه مبارزه با آسیب های اجتماعی هیچ کس نمی تواند نقش پلیس را نفی کند ولی مردم هم به همان مقدار باید مسئولیت پذیر باشند. تمام مجرمان از درون خانواده می آیند . خانواده ای که از بی کفایتی پدر و مادر آسیب دیده است و از آن نمی توان انتظار داشت برای جامعه مفید باشد.
متاسفانه متاسفانه متاسفانه
قبول نداشتن مشکلات داره به یکی از بزرگترین عیبهای ما تبدیل میشه
از خانواده گرفته که کوچکترین واحد اجتماعیه تا...
یا علی.