هنگدان ...
ای شکست من، جسارت جاویدان من! من و تو به طوفان می خندیم.جبران خلیل جبرانهنگدان ...
ای شکست من، جسارت جاویدان من! من و تو به طوفان می خندیم.جبران خلیل جبرانعید غدیر.
سلام.
اول که این عید بزرگ رو به همتون تبریک میگم.
دوم اینکه تصمیم داشتم مطلبی در این زمینه توی وبلاگم بزارم ولی با خوندن مطلبی در وبلاگ استاذنا تصمیم گرفتم که اون مطلب زیبا رو در اینجا لینک کنم!
امیدوارم که مورد استفاده قرار بگیره...
چرا فراموشی؟!
سوال:
-
چرا در فاصله کوتاه غدیر تا رحلت پیامبر (ص) مردم حادثه غدیر را از یاد بردند و آن حوادث بعد از رحلت پیامبر (ص) پیش آمد؟
-
اگر ماجرای غدیر خم از نظر تاریخی واقعیت دارد، چرا پس از ماجرای سقیفه شرکت کنندگان در آن محفل و نیز مردم مدینه سخنی که نشانه یادآوری این ماجرا باشد، بر زبان نیاوردند؟
پاسخ:
به نظر میرسد این پرسشها یکی از چالشهای جدّی فرا روی شیعه است؛ زیرا شیعه:
الف) با بهرهگیری از منابع معتبر خود و اهل سنت به اثبات اصل ماجرای غدیر میپردازد؛ منابعی که در آن صدها صحابی و تابعی شناخته شده وجود دارد (الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، علامه امینی، ج 1، ص 14 - 73. او این حدیث را از یکصدو ده نفر صحابی و هشتاد و چهار تابعی نقل میکند).
ب) با دلیلهای متقن و شواهد مستحکم لغوی، قرآنی، سنتی و تاریخی واژه ولایت موجود در روایت غدیر را به معنای سرپرستی و به دست گرفتن امور جامعه مسلمانان میداند نه دوستی (همان، ص 362 - 370).
ج) اثبات میکند پیامبر اکرم (ص) در این ماجرا بر اساس دستور خداوند در پی تعیین جانشین بود نه معرفی کاندیدای خلافت (همان، ص 370 - 378).
با این همه در گزارشهای تاریخی - جز چند منبع که در اعتبار آنها سخن فراوان است - از واکنش شدید مردم و یاد آوری ماجرای غدیر خم کمتر سخن به میان آمده است. با آنکه قطعاً بیشتر مردم مدینه در ماجرای غدیر حضور داشتند، چرا پس از حدود 70 یا 84 روز (ماجرای غدیر خم در روز 18 ذی حجه واقع شد و وفات پیامبر اکرم (ص) و ماجرای سقیفه در 28 صفر یا 12 ربیع الاول) از این ماجرا آن را فراموش کردند؟
البته احتمال اعتراض عدهای از مردم و یاد کرد ماجرای غدیر به وسیله آنها و مخفی ماندن این واکنش، به سبب سیاست ممنوعیت نقل و تدوین حدیث، وجود دارد؛ ولی در عدم گستردگی این اعتراضها تردید نیست.
با توجّه به ماجرای غدیر و تأکید پیامبر اکرم (ص) بر تعیین جانشین، انتظار اعتراض گسترده نامعقول نمینماید. بنابراین، واکنشی چنین محدود چگونه توجیه میشود؟
به نظر میرسد این پرسشها یکی از چالشهای جدّی فرا روی شیعه است؛ زیرا شیعه:
الف) با بهرهگیری از منابع معتبر خود و اهل سنت به اثبات اصل ماجرای غدیر میپردازد؛ منابعی که در آن صدها صحابی و تابعی شناخته شده وجود دارد (الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، علامه امینی، ج 1، ص 14 - 73. او این حدیث را از یکصدو ده نفر صحابی و هشتاد و چهار تابعی نقل میکند).
ب) با دلیلهای متقن و شواهد مستحکم لغوی، قرآنی، سنتی و تاریخی واژه ولایت موجود در روایت غدیر را به معنای سرپرستی و به دست گرفتن امور جامعه مسلمانان میداند نه دوستی (همان، ص 362 - 370).
ج) اثبات میکند پیامبر اکرم (ص) در این ماجرا بر اساس دستور خداوند در پی تعیین جانشین بود نه معرفی کاندیدای خلافت (همان، ص 370 - 378).
با این همه در گزارشهای تاریخی - جز چند منبع که در اعتبار آنها سخن فراوان است - از واکنش شدید مردم و یاد آوری ماجرای غدیر خم کمتر سخن به میان آمده است. با آنکه قطعاً بیشتر مردم مدینه در ماجرای غدیر حضور داشتند، چرا پس از حدود 70 یا 84 روز (ماجرای غدیر خم در روز 18 ذی حجه واقع شد و وفات پیامبر اکرم (ص) و ماجرای سقیفه در 28 صفر یا 12 ربیع الاول) از این ماجرا آن را فراموش کردند؟
البته احتمال اعتراض عدهای از مردم و یاد کرد ماجرای غدیر به وسیله آنها و مخفی ماندن این واکنش، به سبب سیاست ممنوعیت نقل و تدوین حدیث، وجود دارد؛ ولی در عدم گستردگی این اعتراضها تردید نیست.
با توجّه به ماجرای غدیر و تأکید پیامبر اکرم (ص) بر تعیین جانشین، انتظار اعتراض گسترده نامعقول نمینماید. بنابراین، واکنشی چنین محدود چگونه توجیه میشود؟
برای یافتن سرنخهای
تاریخی این مشکل باید موقعیت زمانی این قطعه از تاریخ و نیز سیر جریانهای
سیاسی و اجتماعی از زمان واقعه تا وفات پیامبر اکرم (ص) به دقت بررسی شود.
بر این اساس، پیگیری بحث در محورهای زیر ضرورت دارد: ...
لطفا برای ملاحظه ادامه مطلب کلیک کنید.
لطفا برای ملاحظه ادامه مطلب کلیک کنید.